تهاجم فرهنگی
مراحل تهاجم فرهنگی
تهاجم فرهنگی در دو مرحلهی عمده صورت میپذیرد که در هر یک راههای خاصی مدنظر قرار میگیرد:
الف) تخلیه ی فرهنگ خودی
در قانون طبیعت، وقتی در فضایی خلأ ایجاد شود، نزدیکترین نیروی موجود، آن
خلأ را پر میکند. هر پدیده ی جدید، یا در جایی حضور مییابد که قبلاً خلأ
وجود داشته و یا در آن محیط، خلأ ایجاد میکند. لذا تخلیه ی فرهنگی اولین
شرط لازم برای حضور فرهنگ بیگانه و مهاجم به شمار میرود. ایجاد خلأ
فرهنگی، خود با روشها و شیوه های مختلفی صورت میگیرد که عمده ترین آنها
در ایران، عبارت اند از:
1. ایجاد تردید نسبت به بنیانهای اعتقادی و ارزشی از طریق: سست نمودن
اعتقادات عمومی، سست نمودن ارزشهای اخلاقی، دین زدایی،انزوای روحانیت،
بی ارزش نمودن مبلغان و مدافعان اصیل دین؛
2. ترویج فساد؛
3. فرقه گرایی؛
4. نفوذ نگرش غربی و ازخودبیگانگی؛
5. تکوین روشنفکری وابسته.
هدف اصلی از این مرحله، قطع رابطه ی فرهنگی کشورهای مسلمان با گذشته ی
پرافتخار خویش است. این مرحله معمولاً با ظرافت و دقت فراوانی طراحی و اجرا
میشود و فرق اساسی آن با تهاجم نظامی، مشخص نبودن چهره ی مهاجم است. بدین
شکل که عناصر تعلیم دیده با القای شبهات و دسیسه های شیطانی، مردم را نسبت
به میراث علمی و فرهنگی خویش بی اعتنا و دلسرد میکنند.
ب) تثبیت فرهنگ بیگانه
به کار گماردن افراد وابسته و ایجاد نهادها یا تأسیسات مختلف بین المللی و
ملی، از کارهایی است که در این مرحله انجام میشود. به طور کلی، در این
مرحله سیاست هایی که دشمن به اجرای آنها اصرار میورزد، به شرح ذیل است:
1. برپایی شبکه ها و مؤسسات شبه فرهنگی؛
2. تجزیه ی فرهنگی از طریق تحریک نژادها و گروههای متفاوت اجتماعی، تحریک اقوام با گویش محلی، تحریک اقلیتهای مذهبی و...؛
3. تحریف تاریخ؛
4. تغییر خط و زبان؛
5. حذف و تبدیل میراثهای فرهنگی (مسگرنژاد، 1373).
